فضاپیمای سایوز به ایستگاه بین المللی فضایی رسید. سایوز که یکشنبه گذشته(۲۵ تیر) از پایگاه بایکونور قزاقستان به فضا پرتاب شده بود صبح سه شنبه راس ساعت ۴ و ۵۱ دقیقه به وقت گرینویچ به مقصد رسید
به گزارش روز سه شنبه جام جم آنلاین به نقل از یورونیوز،اعضای مقیم در ایستگاه بین المللی فضایی به استقبال سه مسافر سایوز آمدند. فضانوردان ژاپنی، آمریکایی و روسی هستند و برای یک ماموریت چهار ماهه به ایستگاه بین المللی قدم گذاشته‌اند.
به این ترتیب تعداد فضانوردان حاضر در ایستگاه به شش تن افزایش می‌یابد.
پیش از این در پانزدهم ماه مه گذشته، ۲ فضانورد روس و یک آمریکایی از تیم ناسا به لطف فضاپیمای سایوز به ایستگاه بین المللی فضایی رسیده بودند.
از زمانی که آخرین فضاپیمای آمریکایی به دلیل فرسودگی از دور کنار رفت (تابستان سال گذشته) فضاپیمای سایوز تنها وسیله ارتباطی با ایستگاه بین المللی فضایی است.

در یکی از بزرگترین دستاوردهای بشر، فضاپیمای ساخت دست انسان «وویجر1» که در سال 1977 توسط ناسا به فضا پرتاب شده بود، اکنون پس از 35 سال در لبه فضای میان ستاره‌یی قرار گرفته و در حال سفر به اعماق بیشتر منظومه شمسی است.
به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، این فضاپیما که به عنوان اولین جسم ساخت دست انسان در حال سفر به فضای میان ستاره‌یی بوده، اکنون در فاصله حدود 18 میلیارد کیلومتری از زمین قرار داشته و فاصله آن با سرعت 10کیلومتر در ثانیه در حال افزایش است.

مرکز کنترل زمینی در پکن ایمیلی حاوی عکس، پیام و تصاویر ویدئویی برای فضانوردان مستقر در ماژول آزمایشگاهی تینگونگ-1 ارسال کرد.
به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، فضاپیمای «شنژو 9» حامل سه سرنشین از جمله نخستین فضانورد زن چین روز شنبه از پایگاهی در شمال این کشور به سمت ماژول آزمایشگاه فضایی تیانگونگ-1 پرتاب شد و روز دوشنبه با موفقیت به این ایستگاه فضایی متصل شد.

فضاپیمای چینی که نخستین مأموریت خود را با سه سرنشین فضانورد انجام داده دیروز دوشنبه 29 خرداد ماه به ایستگاه فضایی تیانگونگ 1 متصل شد و چین را به نخستین کشوری تبدیل کرد که پس از آمریکا و روسیه به این فناوری دست یافته است.

فضانوردان ایستگاه بین المللی فضایی دیروز شنبه 6 خرداد ماه ، یک روز پس از ورود نخستین کپسول فضایی خصوصی وارد آن شدند.
به گزارش خبرگزاری مهر، دونالت پتیت نخستین فضانوردی بود که وارد کپسول فضایی دراگون شد و حس آن را چون یک اتومبیل نو توصیف کرد.

اولگ کونوننکو فرمانده ایستگاه بین المللی فضایی در سمت راست و دان پتیت مهندس پرواز در سمت چپ باز شدن موفقیت آمیز کپسول فضایی دراگون را علامت می دهند

سرعت فرار حداقل سرعتی است که یک فضا پیما باید برای رهایی از دام جاذبه یک سیاره به آن سرعت برسد که البته بر حسب بزرگی و کوچکی سیاره و نیروی جاذبه آن سیاره و حتی جرم خود آن فضا پیما که قصد رهایی از دام جاذبه زمین را دارد سرعت فرار هم به تناسب همین عوامل کم و زیاد می شود و مقداری متغییر دارد و هرچه سیاره بزرگتر و جرم فضاپیما بیشتر باشد سرعت بیشتری برای جدایی از سیاره نیاز است و عکس آن نیز صادق بوده و هر چه سیاره کوچکتر و جرم فضاپیما کمتر باشد سرعت فرارهم به همین نسبت کم می شود. و هرچه سرعت پرتاب فضاپیما بیشتر باشد جسم در ارتفاع و مدار بالاتری نسبت به سیاره قرار می گیرد که از همین مسئله برای پرتاب ماهواره های گوناگونی که می بایست در مدارهای مختلفی قرار بگیرند استفاده می شود.
به طور مثال اگر یک فضاپیما با سرعت 8 تا 11 کیلومتر در ثانیه حرکت کند در یک مدار بیضوی گردش خواهد کرد. اگر سرعت بیشتر از 11 کیلومتر در ثانیه شود فضاپیما از دام گرانش زمین به کلی رها شده و در مداری جدید و اینبار به دور خورشید گردش می کند.
همانطور که در گفته شد سرعت فرار نسبت به بزرگی و نیروی گرانش اجرام آسمانی متغییر است به گونه ای که سرعت فرار بر روی سیاه چاله ها از سرعت نور هم بیشتر است (سرعت نور حدود KM/S 300000 است) و این به خاطر گرانش فوق العاده زیاد سایه چاله ها است و به علت اینکه نوری از آنها به ما نمی رسد نمی توان آنها را در طیف مرئی مشاهده کرد اما اگر سیاه چاله عضوی از یک سامانه دوتایی باشد غول سرخ همتای آن می تواند در آشکارسازی آن موثر باشد . میدات گرانشی بسیار قوی سیاه چاله مقداری ماده از قسمت خارجی غول سرخ در حال انبساط را جذب می کند . وقتی این ماده به سوی سیاه چاله روان می شود به قدری متلاطم است که پرتو X (ایکس) تولید می کند.( غول سرخ ستاره ای است متورم که لایه های خارجی آن منبسط شده و دمای آن نسبت به ستارگان جوان کمتر بوده و سوخت هیدروژنی آن کم شده و رو به اتمام است و ممکن است از طریق یک انفجار نو اختری منفجر شود ).

به گزارش سرویس دانش و فناوری برنا، سازمان فضایی آمریکا تصمیم گرفت پس از بازنشستگی تمام شاتل‌های خود برای سفرهای آتی، فضانوردانش از فضاپیمای اوریون استفاده کند. مقامات ناسا از طرح‌های فضاپیمای اوریون استفاده می‌کنند تا کپسول MPCV (وسیله نقلیه چند منظوره) را بسازند.

بازگشت اولین شاتل روباتیک و بی‌سرنشین ایالات متحده از مأموریت 7 ماهه برای نیروی هوایی آمریکا در مدار زمین به پایگاه هوایی وندنبرگ در کالیفرنیا نیز نتوانست رازهای این مأموریت سری را برملا کند.

شاتل تمام‌خودکار X-37B متعلق به نیروی هوایی ایالات متحده که بیش از 220 روز در مدار زمین حضور داشت، به زمین بازگشت. ایکس-37بی که در پایگاه هوایی وندنبرگ در کالیفرنیا فرود آمد، اولین شاتل تمام‌خودکار آمریکایی است که تا مدار زمین پرواز کرده و به سلامت به پایگاه برمی‌گردد.

به گزارش نیوساینتیست، این فضاپیمای کوچک که تنها 9 متر طول دارد و یک‌چهارم اندازه شاتل‌های فضایی کنونی است، محفظه حمل باری دارد که شبیه به آنها طراحی‌شده و به اندازه یک کامیونت است. ایکس-37بی می‌تواند روی باند پرواز فرود بیاید و به همین دلیل استفاده از آن ساده‌تر است و به دفعات می‌تواند به فضا ارسال شود.